Umiejscowienie zmian może być rozmaite. Typowa dla łuszczycy zwykłej jest lokalizacja w okolicy kolan, łokci, co można tłumaczyć narażeniem na urazy, a także w okolicy krzyżowej i na skórze owłosionej głowy, gdzie ogniska łuszczycowe mogą się utrzymywać przez wiele lat i być jedynym objawem chorobowym. Zmiany łuszczycowe mogą występować praktycznie wszędzie: w okolicach fałdów, na błonach śluzowych, paznokciach, w przewodach słuchowych, w okolicach narządów płciowych i odbytu. Rzadko występują na twarzy.

U około 30 – 50% pacjentów występują zmiany na paznokciach, w przypadku łuszczycowego zapalenia stawów odsetek ten jest jeszcze większy. Zajęcie paznokci jest ważną cechą diagnostyczną, zmiany obejmują zazwyczaj wiele paznokci, mogą dotyczyć macierzy, łożyska i płytki. Najczęściej obserwujemy naparstkowate wgłębienia, natomiast najbardziej charakterystyczna dla łuszczycy jest tzw. plama olejowa. Jest to grudka łuszczycowa w obrębie łożyska paznokcia, przeświecająca przez niego jak kropla oleju o żółtobrązowym kolorze. U wielu pacjentów zmiany dotyczą zarówno macierzy, jak i łożyska paznokcia, prowadząc do powstania dystroficznych, kruchych paznokci. Obserwujemy różnie nasilone nagromadzenie mas rogowych pod płytką paznokcia i onycholizę. Łuszczycowe zmiany paznokci wymagają różnicowania z grzybicą lub mogą z nią współistnieć i dlatego wskazane jest wykonanie badania mikologicznego.

Łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) jest to przewlekłe zapalenie stawów obwodowych i/lub kręgosłupa z towarzyszącą łuszczycą skóry lub paznokci i ujemnymi odczynami serologicznymi  na obecność czynnika reumatoidalnego (RF).

   3. symetryczne zapalenie wielu stawów przypominające RZS

W przebiegu ŁZS, szczególnie w okresach zaostrzenia choroby, stwierdza się przyspieszony opad krwinek czerwonych (OB) i wzrost białka ostrej fazy (CRP). W obrazie radiologicznym stwierdza się zwężenie szpar stawowych, geody zapalne i nadżerki. Najbardziej charakterystyczną cechą dla ŁZS w odróżnieniu od RZS są brzeżne nadżerki w dystalnych stawach międzypaliczkowych z wtórną proliferacją kości oraz osteolizą nadającą im wygląd sopli lodu.

 

Leczenie łuszczycy

 

Leczenie łuszczycy trwa zawsze dość długo, bo leczyć trzeba przede wszystkim właściwym żywieniem. „Test" na takie żywienie jest bardzo prosty: z ołówkiem w ręku zapisujemy każdy artykuł spożywczy, który w ciągu miesiąca znalazł się na naszym stole. Powinno ich być najmniej 60, przy czym więcej niż połowa surowych.

 

Chociaż łuszczyca jest chorobą na całe życie - leczenie potrafi "wymusić" jej bezobjawowy przebieg. Stosuje się rozmaite preparaty do smarowania :

• maść salicylowa rozpuszcza łuski

• maści i kremy z dziegciem albo z ditranolem (składnik złuszczający) spłaszczają i powodują zblednięcie ognisk chorobowych

Nawet stosując środki dostępne bez recepty warto porozumieć się z lekarzem. W niektórych przypadkach może on przepisać maści ze sterydami albo ze związkami witaminy D .

W ciężkich przypadkach stosuje się leki doustne, zawierające pochodne wit. A.

Najnowszym typem terapii łuszczycy są tzw. leki biologiczne, stosowane już na całym świecie.

Pomagają naświetlania czyli fototerapia.
W usuwaniu objawów łuszczycy bardzo pomocne jest naświetlanie falami ultrafioletowymi krótkimi UVB oraz fotochemoterapia, podczas której podaje się pacjentowi leki psolareny, a następnie naświetla się skórę lampą, emitującą promienie ultrafioletowe długie UVA.

Lecznicze kąpiele
W leczeniu choroby pomagają kąpiele solankowe, siarczanowe, z dodatkiem wywaru ze słomy owsianej, otrąb albo krochmalu.

• Kąpiel z dodaniem szklanki mleka i łyżeczki oliwy wygładza skórę.
• Łagodząco działają kąpiele z zastosowaniem 3 kropel olejku bergamotowego czy lawendowego.
• Dobrze robi sauna oraz kąpanie chorych partii ciała w wodzie o wzrastającej temperaturze czy polewanie albo obmywanie chłodną wodą.
• Stosuje się okresowo okłady z leczniczej glinki.

Preparaty i mieszanki ziołowe

• Bez czarny : napar z kwiatów albo odwar z owoców, łyżeczka na szklankę wrzątku, 2 razy dziennie.
• Suszona pokrzywa, bratek polny i łopian: wymieszać w równej ilości, łyżeczkę mieszanki zaparzyć w szklance wrzątku, 2 razy dziennie.
• Wiesiołek dwuletni: olej z nasion stanowi bogate źródło kwasu gammalinolenowego, łagodzącego zmiany skórne
• Ziołowe tabletki, które uspakajają i łagodzą świąd skóry.
• Zastrzyki domięśniowe, wykonywane co 2 dzień przez 3 tygodnie - zwiększają odporność.

Co warto jeść
Sposób odżywiania może znacznie polepszyć stan skóry. Pomaga regularne picie świeżo przygotowanego soku z marchwi, dyni i szpinaku albo z marchwi, buraków i ogórków (zawierają dużo leczniczego beta-karotenu) - zaczynając od 50 g i stopniowo zwiększając codzienną porcję do 1 szklanki.

Warto jeść tłuste ryby (zawierające kwasy omega- 3 i witaminę D) oraz czosnek i całe ziarna zbóż (występuje w nich selen).

 

Nie bójmy się w podobnym wypadku jadać surowych jarzyn, które nie wiadomo dlaczego jada się zawsze gotowane: burak czerwony, szpinak, seler, biała kapusta. Dodając do nich chrzanu, pieprzu lub papryki, miodu lub śmietany możemy je w ilościach niewielkich stale dołączać do naszego codziennego wyżywienia, oczywiście, zmieniając pozycje z tej listy w miarę tego, jak się będzie zmieniało zaopatrzenie rynku.

 

Najpotrzebniejsza w leczeniu łuszczycy jest witamina B2, którą znajdujemy w brukwi, cebuli surowej, grochach, kapustach, marchwi surowej, świeżych ogórkach, czarnych jagodach, cytrynie ze skórką, jabłkach, jeżynach, morelach suszonych, pomarańczach, poziomkach, śliwkach, wiśniach, winogronach białych, truskawkach, w pieczywie pszennym, razowym, w baraninie, cielęcinie, świeżych rybach morskich, w tranie, jajku surowym, drożdżach i miodzie.
 

 

Chorobę mogą zaostrzyć: alkohol, mleko, tłuste mięso i ostre przyprawy.

Woda Morska
Objawy łuszczycy zanikają pod wpływem kąpieli morskich. Morska woda, bogata w wapń, magnez, potas i bromki uspakaja organizm i zmniejsza dolegliwości. Po wakacjach, dla podtrzymania efektów leczenia warto używać kosmetyków, zawierających sól morską, np. z mineralnej serii do pielęgnacji ciała z solą z Morza Martwego.
 

 

Łuszczyca i Alveo

 

 Choroby potrafią zatruć życie - łuszczyca

 

Zdzisław Pilecki jest osobą pogodną i pełną życia. Jednak nie zawsze tak było. Bywały dni, kiedy byt bliski załamania nerwowego. Towarzyszył temu wstyd i obawa przed spotkaniem z innymi ludźmi. Wszystkiemu winna była łuszczyca.

 

- Nie wiem. jak i gdzie nabawiłem się tej choroby, ale było to około piętnaście lat temu - mówi Zdzisław Pilecki ze Szczecina.
Choroba objawiała się popękaną skórą dłoni i stóp. Z pęknięć wyciekało osocze i krew. Łuszczyca bardzo utrudniła Zdzisławowi życie. Żona, Anna odsunęła go całkowicie od prac domowych. W kuchni pojawiła się zmywarka, bowiem kontakt dłoni z wodą był dla nich zabójczy. Woda wysuszała i powodowała pękanie na nowo ran. Wyjazdy wakacyjne również nie należały do najprzyjemniejszych Wstydził się rozebrać na plaży bat się ciekawskich spojrzeń na jego popękane i poranione stopy.
Mam jedno takie zdjęcie z pobytu na Lazurowym Wybrzeżu. Siedzę zakopany po kostki w piasku, zęby nie pokazywać swoich stóp - wspomina Zdzisław. - To było bardzo przykre doświadczenie.

Fizyka i Zillinger
Przez trzydzieści cztery lata uczył fizyki w różnych szkołach średnich w Szczecinie. Sądzi, że był surowym i wymagającym nauczycielem. Nie miał problemów z młodzieżą. Coś w rysunku jego ust mówi mi, że nie warto było mu się przeciwstawiać. Uczniowie też to wiedzieli. Zdzisław podejrzewa, że uczniowie przezywali go Zillinger.
- A to dlatego, że w latach sześćdziesiątych byt tylko jeden zbiór zadań z fizyki, Waldemara Zillingera - wspomina. -Uczniowie zawsze żartowali, że fizyki nauczył ich właśnie Zillinger. I stąd to podejrzenie.
Potrafił nauczyć swoich podopiecznych fizyki, bo sam ją uwielbiał. Jeszcze w podstawówce odkrył w sobie tę pasję. Później rozwijał ją na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Miłością tą potrafił zarazić innych. Jak okazało się po latach, kilku jego uczniów również zostało fizykami.
- Jedna z moich uczennic przyznała mi się, że wzięła się za fizykę, bo miała sześć ocen niedostatecznych z tego przedmiotu. Teraz sama jest fizykiem - śmieje się. - Jak widać, złe oceny też mogą motywować.
Gdy łuszczyca na dobre rozgościła się w życiu Zdzisława, każde wyjście do szkoły czy w ogóle z domu poprzedzał swoisty rytuał. Najpierw dokładnie smarował dłonie i stopy maścią mocznikową. Następnie na dłonie nakładał foliowe rękawiczki, a stopy owijał folią. Na to wszystko jeszcze bawełniane rękawiczki i skarpetki. Tak „ubrany" szedł na dziesięć godzin lekcji. Przez to codziennie cierpiał męki nie tylko na ciele, ale i na duszy. Jednak wszystko tłumił w sobie. W szkole nigdy nie puszczały mu nerwy.
- Koledzy z pracy wiedzieli o mojej dolegliwości. a uczniowie nie dokuczali mi. Na którymś spotkaniu z absolwentami okazało się, że byli przekonani, że mam uczulenie na kredę.
Gdy po ciężkim dniu w szkole wracał do domu. nie było mu lekko. Musiał ściągnąć warstwy ochronne z dłoni i stóp. Razem z rękawiczkami schodziła mu skóra, rany były odparzone i popękane. Wtedy myt wszystko szarym mydłem i smarował maścią od nowa. Codziennie przeżywał piekło. Jak mówi. był bliski załamania nerwowego. Ale nie poddawał się. Była jeszcze rodzina.

Warto słuchać żony
Zdzisław, chcąc utrzymać rodzinę, tąpał się różnych zajęć. Oprócz tego. że był nauczycielem fizyki, miał licencję pilota wycieczek zagranicznych. W każde wakacje jeździł z żoną i z córką, gdy ta już podrosła, do Bawarii, żeby pracować w posiadłości przyjaciół Przez pewien czas miał też kiosk z warzywami. Wtedy to codziennie w nocy jeździł do Berlina do hurtowni, a rano szedł do szkoły na lekcje. Przez dziesięć lat, już na emeryturze, pracował jako agent ubezpieczeniowy. Taki tryb życia nie sprzyjał zdrowiu. Po pewnym czasie miał problemy z wejściem na trzecie piętro do własnego mieszkania. Bardzo szybko się męczył. łatwo się denerwował. Do tego pojawiały się kłopoty z oddychaniem i pieczenie za mostkiem. Samochód mógł prowadzić nie dłużej niż dwie godziny bez przerwy. Nie wiedział, co się z nim dzieje. Martwili się o niego przyjaciele i żona. To ona kazała mu zrobić badania i zadbać o siebie. Dla świętego spokoju poszedł do lekarza. Okazało się. że ma problemy z układem krążenia. Dopadła go choroba wieńcowa. Diagnoza lekarzy była okrutna. Miał wtedy czterdzieści lat, a około 50% naczyń włosowatych było zatkanych.
- Ta wiadomość zwaliła mnie z nóg - opowiada Zdzisław. - Teraz wiem, że sam sobie na to zapracowałem. W owym czasie była tylko praca i nie miałem czasu myśleć o zdrowiu. Na szczęście robiła to za mnie Ania. To jej wszystko zawdzięczam.
Obie choroby i łuszczyca, i wieńcówka (jak ją sam nazywa) wdarły się w jego życie mniej więcej w tym samym czasie. Były to lata dziewięćdziesiąte. Wtedy zaczął obawiać się o przyszłość rodziny, bo emerytura zbliżała się coraz to większymi krokami. Stres i życie w szybkim tempie, mała ilość snu nie służyły mu. Lekarze nie potrafili powiedzieć, co było przyczyną łuszczycy. Podejrzewano, ze to właśnie stres do tego doprowadził. Chorobę wieńcową można było łatwiej wytłumaczyć. Powoduje ją między innymi nadciśnienie tętnicze (a to powstaje wskutek m.in, stresu) oraz nieregularny tryb życia. Posiłki byle jakie i byle kiedy sprawiły, że cholesterol zaczął odkładać się na wewnętrznych ścianach tętnic, doprowadzając do ich zwężenia. Tę, wszystko utrudnia dopływ krwi do serca, co może grozić całkowitym zablokowaniem tętnicy wieńcowej przez skrzep krwi. Stąd już niedaleko do zawału serca.

Zostałem sam
W 2001 roku Zdzisław przeżył tragedię. Zmarła jego żona Anna. Wspomina ją z czułością, gdy o niej mówi, odruchowo ścisza głos. Do tej pory nie może pogodzić się z jej odejściem, choć żyje pełnią życia.
-W rok po śmierci żony robiłem badania. Okazało się wtedy, że miałem przechodzony zawał serca. Nic o tym nie wiedziałem, ale rd pewno był on następstwem odejścia Ani, Było mi wtedy bardzo trudno.

Życie z Alveo
Zdzisław w walce z chorobami chwytał się różnych sposobów. Kilkakrotnie z łuszczycą bój toczył w szpitalu, ale nadaremnie. Choroba powracała. Kupował najrozmaitsze maści i tabletki. Próbował najróżniejszych suplementów, ale nic nie pomagało. Do wszystkiego był nastawiony sceptycznie, ale próbował, nie poddawał się. Z wieńcówka walczył mniej zawzięcie. Nie zmienił trybu życia, a powinien. Regularny tryb życia, prawidłowa dieta i ruch na świeżym powietrzu sprzyjają leczeniu choroby wieńcowej. Nawet zawał go niczego nie nauczył. Tabletki brał nieregularnie. Po prostu zapominał o nich Przyznaje, że postępował nieodpowiedzialnie. Za to systematycznie robił badania i codziennie mierzył ciśnienie. Ale to nie wystarczało. - W 2004 roku na jednym ze szkoleń w firmie ubezpieczeniowej podszedł do mnie mężczyzna i umówił się ze mną na spotkanie. Nie od razu powiedział, o co chodzi - wspomina Zdzisław. - Pamiętam, że przyjechał do mnie i powiedział mi o Alveo. Zainteresował mnie tym tematem. Wziąłem od niego cztery butelki. Jedną sam zacząłem pić. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że coś się zmieni. Zdzisław po czterech miesiącach picia Alveo zauważył radykalne zmiany na dłoniach i stopach, łuszczyca zaczęła ustępować. Dawno nie odczuwał takiej radości. Lata udręki miały się skończyć. Podejrzewa, że Alveo pomogło mu oczyścić organizm i doprowadzić go do równowagi, co w rezultacie przyniosło zaskakujące efekty w walce z chorobą. Teraz bez obaw wyciąga ręce do ludzi na powitanie. Już się nie wstydzi, bo nie ma czego.
- Zacząłem się też dużo lepiej czuć. Mogę biegać, drobne prace nie męczą mnie tak, jak kiedyś. Bez problemu wchodzę na trzecie piętro do swojego mieszkania - mówi z uśmiechem na ustach. - Jazda samochodem jest dla mnie przyjemnością. Czuję się jak nowo narodzony.
Zdzisław nie poszedł do lekarza i nie zrobił badań. Kiedy poczuł się dobrze, po prostu przestał brać leki. Przyznaje. że nie było to mądre posunięcie.
- Mierzę regularnie ciśnienie i wszystko jest w porządku, nie mam już uczucia pieczenia w okolicy mostka, ale pójdę do lekarza i zbadam się - obiecuje. Zdzisław niemal codziennie jeździ na rowerze.
Teraz to dla mnie nie problem. Mogę przejechać nawet dwadzieścia kilometrów - wyjaśnia.
 

 

Źródło: A. Wójcicka "Zdrowie i sukces"