Cukrzyca

 

 W tym artykule znajdziesz:

1. Co to jest cukrzyca

2. Typy cukrzycy

3. Jak rozpoznać cukrzycę

4. Leczenie cukrzycy

5. Profilaktyka

6. Prawdziwe historie konsumentów Alveo

 

Co to jest cukrzyca?

 

Jest to przewlekła choroba metaboliczna wywołana brakiem lub nieprawidłowym działaniem insuliny. Schorzenie to charakteryzuje się podwyższonym stężeniem glukozy (hiperglikemią) we krwi. Insulina to wytwarzany w trzustce hormon, który bierze udział w regulacji wszystkich procesów przemiany materii zachodzących w organizmie człowieka. Aby glukoza mogła być źródłem energii, niezbędna jest odpowiednia ilość prawidłowo spełniającej swoje funkcje insuliny. Szacuje się, że w Polsce na cukrzycę choruje około 1.5 miliona osób.

 

 

Podstawowe typy cukrzycy

  1. Cukrzyca typu 1 (zwana także cukrzycą młodzieńczą bądź insulinozależną) - wywołana jest zniszczeniem komórek beta trzustki, odpowiedzialnych za produkcję i wydzielanie insuliny (insulina to hormon obniżający poziom cukru we krwi). Ten rodzaj cukrzycy występuje częściej u ludzi młodych (ale nie tylko) oraz u dzieci. Spośród chorych na cukrzycę, na typ 1 choruje 15 - 20 % chorych. Jedynym możliwym leczeniem tej choroby jest podawanie insuliny oraz właściwe odżywianie i wysiłek fizyczny.
  2. Cukrzyca typu 2 (cukrzyca dorosłych, insulinoniezależna) - w tym rodzaju cukrzycy przyczyną podwyższonego poziomu cukru nie jest brak insuliny, ale jej nieprawidłowe działanie w organizmie (oporność na działanie insulin ). Najczęściej cukrzycy typu 2 towarzyszy otyłość oraz bardzo często nadciśnienie tętnicze. Ten rodzaj cukrzycy występuje najczęściej u ludzi starszych. Około 80 - 85 % wszystkich pacjentów z cukrzycą stanowią chorzy na cukrzycę typu 2. Początkowo leczenie tej choroby opiera się na stosowaniu odpowiedniej diety, dostosowanego do możliwości chorego wysiłku fizycznego oraz doustnych leków hipoglikemizujących (przeciwcukrzycowych). Wszyscy jednak chorzy na cukrzycę typu 2 wymagają po pewnym (różnym) czasie trwania choroby leczenia insuliną. Pewna grupa osób młodych, poniżej 35 roku życia, cierpi na odmianę cukrzycy typu 2 - MODY (maturity onset diabetes of the youth).
  3. Cukrzyca ciężarnych - cukrzyca po raz pierwszy rozpoznana w ciąży i występująca do momentu urodzenia dziecka. W grupie kobiet z cukrzycą ciężarnych istnieje wyższe ryzyko zachorowania w przyszłości na cukrzycę w porównaniu z kobietami bez tego powikłania. Leczenie tej postaci cukrzycy powinno być prowadzone tylko w wyspecjalizowanych ośrodkach ginekologiczno-diabetologicznych.
  4. Cukrzyca wtórna - to najbardziej zróżnicowana etiologicznie grupa cukrzyc, które łącznie stanowią około 2-3% wszystkich postaci cukrzycy w Europie i Ameryce Północnej. Charakterystyczne dla tej postaci są współistniejące z cukrzycą inne zaburzenia lub zespoły chorobowe. Najczęstsze przyczyny cukrzycy wtórnej można podzielić na:
  • polekowe - niektóre leki stosowane w chorobach układu krążenia (tiazydy lub inne leki moczopędne, szczególnie w zestawieniu z beta blokerami, leki sterydowe i inne.
  • niektóre choroby gruczołów dokrewnych (endokrynopatie) - choroba i zespół Cushinga, akromegalia, nadczynność tarczycy, guz chromochłonny nadnerczy, guz wydzielający glucagon.
  • genetycznie uwarunkowane choroby przemiany materii - hemochromatoza
  • choroby trzustki - przewlekłe zapalenie trzustki, rak trzustki, stan po pankreatektomii (operacyjnym usunięciu trzustki).
  • cukrzyca na tle niedostatecznego i wadliwego odżywiania - występuje głównie wśród ludności tubylczej strefy międzyzwrotnikowej w krajach Azji, Afryki i Ameryki Południowej, w których niedożywienie i głód są powszechne.

Rozpoznanie cukrzycy

 

Rozpoznanie cukrzycy typu 1 zwykle jest łatwe, występują bardzo nasilone objawy takie jak : silne pragnienie, częste oddawanie zwiększonych ilości moczu, gwałtowna utrata masy ciała które mogą prowadzić do rozwoju śpiączki . W badaniach laboratoryjnych występuje znacznie podwyższony poziom cukru we krwi oraz obecność cukru w moczu.

Rozpoznanie cukrzycy typu 2 jest znacznie trudniejsze, objawy mogą być trudno uchwytne i długo nie budzą podejrzeń chorego (szacuje się, że prawie połowa chorych na cukrzycę typu 2 nie jest świadoma swojej choroby). Typowe objawy są następujące: utrata wagi, zmęczenie, częste oddawanie moczu, wzmożone pragnienie, infekcje skórne ( grzybice, czyraki ), uczucie suchości w jamie ustnej, świąd sromu czy zaburzenia widzenia. Należy zaznaczyć, że u pewnej grupy chorych nie występują żadne objawy choroby pomimo utrzymujących się wysokich wartości poziomu cukru.

Potwierdzeniem rozpoznania cukrzycy jest pomiar cukru (glukozy) we krwi. Stężenie cukru wyraża się w liczbie miligramów glukozy na decylitr ( mg/dl lub mg%) lub milimoli glukozy na litr (mmol/l ). Ażeby przeliczyć wynik z mmol/l na mg/dl , należy pomnożyć ilość mmoli przez 18 (np. 10mmol/l x 18 = 180mg/dl).

Cukrzycę można rozpoznać jeżeli:
  1. W przypadkowym badaniu poziom cukru przekracza 200 mg%. Przypadkowy oznacza o dowolnej porze dnia, bez względu na czas jaki upłynął od ostatniego posiłku.
  2. Stężenie glukozy na czczo ( tj. co najmniej 8 godzin od ostatniego posiłku ) przekracza 125 mg% ( rozpoznanie należy potwierdzić jeszcze jednym pomiarem glukozy na czczo ).
  3. Poziom cukru jest wyższy od 200 mg% po 2 godzinach od obciążenia 75gramami glukozy rozpuszczonymi w 300ml wody (doustny test obciążenia glukozą - OGTT).

Leczenie cukrzycy

Po zdiagnozowaniu cukrzycy typu 1 należy jak najszybciej rozpocząć leczenie przy pomocy insuliny. Metoda oparta na insulinie czyli tzw. intensywna insulinoterapia jest najlepszą metodą leczenia. Istotą owej terapii jest takie dobranie dawki insuliny aby poziom cukru we krwi był odpowiedni, czyli zbliżony do poziomu u ludzi zdrowych. Efekt ten osiąga się poprzez wstrzykiwanie insuliny kilka razy w ciągu doby. Oprócz intensywnej insulinoterapii, drugim często stosowanym sposobem leczenia cukrzycy typu 1 jest ciągła infuzja insuliny za pomocą pompy insulinowej. Tego typu terapia jest rzadko stosowana ze względu na koszty jak również fakt, iż wymagana jest silna motywacja chorego do samokontroli. Infuzja za pomocą pompy insulinowej najczęściej stosowana jest u kobiet w ciąży chorujących na cukrzycę.

 

Jak już zostało wspomniane, cukrzyca typu 2 ujawnia się w bardziej dojrzałym wieku, zwykle u osób starszych i jest najbardziej powszechnym typem tego schorzenia, gdyż odpowiada za około 90 proc. wszystkich przypadków zachorowań. Podstawą leczenia jest tutaj dążenie do obniżenia podwyższonego stanu cukru we krwi. Istotną rolę jednak odgrywają także powikłania, które mogą być przykrym następstwem owej choroby, a mowa tutaj o zawałach serca lub udarze mózgu. Dlatego też kolejnymi elementami leczenia muszą być: ścisła kontrolna ciśnienia tętniczego oraz poziomu cholesterolu we krwi. W leczeniu cukrzycy typu 2 ważną rolę odgrywają zarówno środki medyczne takie jak leki doustne oraz insulina jak i ćwiczenia fizyczne i odpowiednia dieta. Te ostatnie elementy mają szczególnie duże znaczenie jeśli chodzi o osoby otyłe, które poprzez zmniejszenie swojej wagi przy pomocy dobrze dobranego zestawu ćwiczeń fizycznych i odpowiedniej diety mogą wcale nie musieć przyjmować leków.

 

Profilaktyka

Profilaktyka jak w większości chorób, również i w tym przypadku polega w znacznej mierze na prowadzeniu zdrowego trybu życia. Przestrzeganie zdrowej i odpowiedniej diety oraz regularna aktywność fizyczna to właśnie te elementy, które w istotny sposób mogą się przyczynić do zmniejszenia ryzyka wystąpienia choroby, a są one szczególnie ważne dla osób otyłych lub prowadzących bardziej siedzący tryb życia.

 

" W jaki sposób Alveo działa na organizm osób chorych na cu­krzycę?

Obserwując pacjentów, którzy rozpoczęli picie Alveo, można stwierdzić, że po kilku miesiącach poziom glukozy w ich organizmie obniżył się. Często lekarz prowa­dzący chorego redukuje wówczas dzienne dawki insuliny. Ważnym objawem jest zahamowanie postę­pujących zmian naczyniowych. U wielu ludzi chorych na cukrzycę dochodzi po pewnym czasie trwania choroby do uszkodzenia drob­nych naczyń, kłębuszków nerko­wych i zaburzeń filtracji. Powoduje to ucieczkę białka z moczem. Bezpośrednią tego przyczyną jest zwiększone stężenie hormonu wzrostu (w cukrzycy źle leczonej). W badaniach przeprowadzonych w Kanadzie wykazano, że po kilku miesiącach suplementacji Alveo u chorych na cukrzycę poprawiła się praca nerek oraz zmniejszyła ucieczka białka z moczem. Alveo powoduje także wzrost odporności chorych, co jest niezmiernie ważne w zwalczaniu infekcji bakteryjnych, wirusowych i grzybiczych, na które chorzy ci są szczególnie naraże­ni. Życie z cukrzycą nie jest łatwe, ale staje się prostsze, gdy połączy­my działanie odpowiedniej diety, Alveo, ruchu i jeżeli nauczymy się codziennej samokontroli oraz od­powiedniego, zdrowego stylu życia."

lek. med. U. Urbaczka

 

Dr hab. Anna Noczyńska z Akademii Medycznej we Wrocławiu zbadała wpływ Alveo na dzieci chore na cukrzycę typu 1. Napisała: "Składniki ziołowe wchodzące w skład preparatu stymulują odporność organizmu, oraz uzupełniają dietę w niezbędne składniki odżywcze. Przyjmowanie preparatu Alveo w cukrzycy może zmniejszyć lub ograniczyć działanie wolnych rodników tlenowych. W czasie stosowania Alveo u 26 pacjentów ( 84%) masa ciała nie uległa zmianie, 5 (16%) dziewczynek zgłosiło ubytek masy ciała w okresie przyjmowania preparatu o 2 kg, mimo że nie stosowały w tym okresie żadnych diet niskokalorycznych. U badanych pacjentów nie wystąpiły żadne objawy uboczne, ani reakcje alergiczne".

 

Prawdziwe historie

 

Spokojny sen i lepsze samopoczucie Weroniki
Życie bezczekolady,

Świat Stefanii Janusz z Jamnicy koło Nowego Sącza zawalił się, gdy jej pięcioletnia córka zachorowała na cukrzycę. Teraz uczy się żyć na nowo. Z dietą, mierzeniem cukru, nastrojami dziecka. Niedawno odkryła zbawienne właściwości Alveo.

Co to znaczy? To może być wafelek w czekoladzie albo rurka z kremem. Albo lizak. Albo nie! To na pewno coś jak cukrowa wata! Tak, to może znaczyć to słowo. To trudne, słodkie słowo - cukrzyca. - Mamusiu, ja cię tak bardzo kocham, dasz mi pić? - prosi Weronika matkę, która jej nieustanne picie brała za zwykłą zabawę, kaprys. Niepokoiło ją natomiast, że dziewczynka nic nie chciała jeść. Dziś myśli sobie, że nie wiadomo, jak by skończyła się ta cała historia, gdyby nie Jezus w nowosądeckiej kaplicy. Do niego modliła się całymi dniami, by przetrzymać najgorszy czas. By nauczyć się żyć na nowo. Ze wspomnień mamy Weroniki: - Moja mama wróciła do mnie w oczach Weroniki. Bo moja dobra, cudowna mama odeszła ode mnie na tydzień przed narodzinami dziecka. Tego mojego wytęsk-nionego, ukochanego. Mojej miłości, do której tak późno dojrzałam. Z radością czekałyśmy na Weronikę. Cieszyłyśmy się, że przyjdzie na świat. A później myślałam: Co za los. Gdyby nie córeczka, nie wiem, jak przetrwałabym śmierć matki. Koło się zamknęło. Odszedł ktoś, kogo kochałam nad życie, przyszedł ktoś, kogo kocham taką samą miłością. Dlatego na drugie daliśmy jej Agnieszka -
po babci. I też dlatego, że była tak do babci podobna. I bardzo chciałabym, by była kiedyś taka jak babcia. Bo to był wyjątkowy człowiek. Moja koleżanka, przyjaciółka. Mogłam z nią razem i płakać, i śmiać się. Nauczyła mnie wszystkiego: miłości do Boga i dzieci. Weronika ma 9 lat. Cztery lata temu zachorowała na cukrzycę. Jedyny mój skarbek, największy, moje życie, moje szczęście...

Zdrowaś Mario
Te kroki. Odgłos dudniących po korytarzu drewniaków pielęgniarki. I migocząca trupiobladym światłem szpitalna jarzeniówka. „Mamusiu, nie!", „Mamusiu, nie!". Ten koszmar powtarzał się co dwie godziny. Każdego dnia, każdej nocy. Ostry ból igły. Pokłute ręce, które - słysząc te buty na korytarzu - chowała za siebie. W dzień, gdy robiono jej zastrzyk, płakała z bólu, ale zawsze pielęgniarce dukała przez łzy: Dziękuję... Ze wspomnień mamy Weroniki: Niepokoiło mnie to jej ciągłe pragnienie. Ta bladość. Nerwowość. Któregoś wieczora, zmartwiona, odmówiłam siedemnaście Zdro­waś Mario, a następnego dnia rano
już byłyśmy u lekarza. Zbadali cu- ! kier - 580. Szok! Skierowanie do szpitala. Znów szok. Powiedzieli, że to cukrzyca. Łudziłam się, że to nieprawda, pomyłka. Miała dopiero 5 lat! Moja największa radość to moja córka. Zawsze była bardzo ważna. Kocham dzieci. Miałam 35 łat, gdy ją urodziłam. Przyszła na ten świat taka drobna... Gdy skończyła roczek zachorowała na zapalenie oskrzeli. Miała silną anemię.

Jak żyć?
Ze szpitala w Krakowie Weronika trafiła do Instytutu Pediatrii w Prokocimiu. Tam zmienili sposób leczenia Weroniki. To był czas oswajania się matki z chorobą dziecka. Tam nauczyli, jak prowadzić dietę, jak mierzyć poziom cukru. Jak podawać insulinę. Jak odmierzać składniki pokarmów, które co dwie godziny trzeba podawać. Pokazali, jak żyć z tym całym zamieszaniem. Jak żyć, żeby nie zwariować. Ze wspomnień mamy Weroniki: Pomogła mi modlitwa. Moja i mego rodzeństwa. I wszystkich dobrych ludzi, których spotkałam na mojej drodze. Wszystkim im dziękuję, że wspierali mnie, pro­sząc Boga, by pomógł mi nauczyć się żyć z chorobą dziecka. Pamiętam, to był 15 listopada. Nagle do głowy przyszła mi myśl: Jak ja przygotuję Wigilię? Nie wiedziałam, że można z tym wszystkim normalnie funkcjonować. Pojęcia nie miałam, że można się z tym oswoić. Z tym przeliczaniem składników ścisłej diety. Z uświadomieniem sobie, że nie zawsze wszystko, co podam, córka zje. Że nie wszystko lubi. Że może nie chcieć jeść o godzinie, w której będzie musiała jeść. Co zrobię, gdy będzie prosiła o posiłek, a ja będę musiała odpowiedzieć, że jeszcze nie pora? Te myśli były straszne. Bardzo pomógł mi mąż. Ale z takim życiem że ono tak spadło na nas nagle nie oswoiłam się do dziś. Choć teoretycznie wiem, że wszystko trzeba zaakceptować. Ale chyba mam prawo chcieć, by moja córka była zdrowa?

Płatki z mlekiem
Weronika w szpitalu spędziła miesiąc. Gdy przyjechali do domu jej stan był stabilny i trzeba było taki utrzymać. A więc: o wpół do ósmej rano - płatki z mlekiem. Kawałek szarlotki? Mowy nie ma, gdy nie wiadomo, z czego jest zrobiona. Czy te składniki wpisują się w dietę dziecka. Czy nie za dużo cukru, albo mleka, albo jajek... No przecież każdy robi szarlotkę inaczej. - Mamo czemu płaczesz? -Bo nie będę ci mogła kupić czekolady... - Nie przejmuj się, ja nie lubię czekolady... Ze wspomnień mamy Weroniki: Czy mi się to podobało, czy nie, musiałam wstać o siódmej, obudzić Weronikę, zmierzyć cukier, podać insulinę, skorygować poziom cukru, a za pół godziny podać jej posiłek. Kanapkę albo płatki. Musiała to zjeść, czy była głodna, czy nie. Do dziesiątej ani kęsa więcej. Później kolejne badanie cukru i kolejny drobny posiłek - jabłko czy banan. Znów nakłucie palca, pobranie krwi i odczytywanie poziomu cukru. Jeśli za niski - trzeba korygować cukrem prostym, na przykład biszkopcikiem, jeśli za wysoki -trzeba podać insulinę. Dodatkowe kłucie. Obiad dopiero o pierwszej - dwie łyżki ziemniaków. Na podwieczorek - kisiel. I ciągłe kłucie i kłucie. Była coraz bledsza. Smutna. Nerwowa. Przy niskim poziomie cukru tak nerwowa, że sama nie rozumie, co wyprawia. Nawet potrafi szarpać się za włosy. Jeśli cukier za wysoki, to zaraz chce pić, drżą jej ręce, ogarnia nerwowość, występują bóle brzucha, bóle głowy... I tak już trzy i pół roku.

Ciasteczka na stole
Niedawno był uroczysty podwieczorek w szkole. Wszystkie dzieci pałaszują, a Weronika musi pół godziny czekać, aż spadnie jej cukier. Rodzice kolegów i koleżanek podziwiają ją za silną wolę i wytrwałość. Albo wizyta u babci, któ­ra na powitanie podaje na stół ciasteczka. W ostatniej chwili zreflektowała się, jaki popełniła błąd! -Nie przejmuj się, babciu - uspokaja dziewczynka. - Moi rodzice jedzą ciasteczka, tylko ja nie... Ze wspomnień mamy Weroniki: - Kiedyś bardzo bałam się wszystkich chorób. Dziś inaczej na wszystko patrzę. Choć wciąż jest mi bardzo ciężko. W całym tym dramacie bardzo wspiera mnie mąż. Od niedawna córeczka ma pompę insulinową. To dla nas nowe życie, dla niej nadzieja, że może żyć jak zdrowe dziecko. No, prawie zdrowe... Pamiętam dzień, gdy ktoś pokazał mi Alveo. Zadziwił mnie ten preparat z ogromną ilością ziół. Słyszałam o jego skutecznym działaniu. Pomyślałam, może pokona tę cukrzycę? Podałam córce pierwszą dawkę. Reakcja organizmu nie była najlepsza. Ogromna nerwowość. Ale nie odstawiłam preparatu. Po pewnym czasie podenerwowanie minęło. Zniknął też dokuczliwy katar, który męczył dziecko każdą zimę. I co najważniejsze - organizm zmniejszył zapotrzebowanie na insulinę. Weronika zaczęła spokojnie przesypiać noc. Zapanowała harmonia.


Źródło:  Z. Rymszewicz "Zdrowie i Sukces"

 

 

 

 

 

 
Dodaj link do:www.wykop.plwww.dodajdo.com

Dystrybutor Alveo jest niezaleznym Dystrybutorem Kanadyjskiej Firmy Akuna. Oficjalna strona Akuna to Akuna.Net. Firma Akuna nie ponosi odpowiedzialnosci za informacje podane na tej stronie.